Fossiele en recente zee-egels

Door recente zee-egels te bestuderen, proberen we een beter idee te krijgen van het leven van de fossiele soorten. Tegenwoordig leven de meeste zee-egels in ondiepe zeeën waar ze vaak met grote aantallen bij elkaar kunnen voorkomen.

Zijn zee-egels giftig? Kunnen zee-egels gegeten worden?

Regelmatig komt het voor dat badgasten op zee-egels trappen als ze op blote voeten in zee waden op plaatsen waar deze dieren veel in de ondiepe kustwateren voorkomen. Dat kan dan onaangename verwondingen veroorzaken als de stekels in de huid doordringen en afbreken. In de meeste gevallen laten de stekels zich echter gemakkelijk verwijderen. Wel moet erop gelet worden dat geen stukjes van de stekel in de wond achterblijven, want die kunnen dan infecties veroorzaken. Als de afgebroken stekels diep zitten, moeten ze soms door een arts verwijderd worden. Bij de meeste soorten zijn de stekels echter niet giftig.
Sommige soorten hebben echter lange, holle stekels waar een vloeistof in zit. Als men erop trapt, breken die stekels af waarbij de vloeistof in de huid doordringt. De plaats van de wond zwelt dan op en er ontstaat flinke pijn. Bij weer andere soorten zitten aan de uiteinden van de stekels blaasjes met een gifklier. Als dit gif in de wond doordringt, kan dat behoorlijk pijn doen. Veel van die ellende kan natuurlijk voorkomen worden door het dragen van badschoenen.
Er zijn allerlei soorten eetbare zee-egels. Vaak zijn het vooral de eitjes en voortplantingsorganen die geconsumeerd worden. Sommige mensen beschouwen deze als een delicatesse maar anderen denken daar weer anders over. Vroeger braken kustbewoners van bijvoorbeeld de landen langs de Middellandse Zee de zee-egels wel open. In het binnenste zit een waterig vocht. Als dat eruit liep, konden ze hun brood in de slijmerige rest dopen om er wat smaak aan te geven. Veel smaak leverde dat echter niet op.